lucky14 schreef op 15 juli 2019 17:46:
Tante Pos en oom Dagobert
In de vele reacties die ik wekelijks via de diverse kanalen op mijn schrijfseltjes te verstouwen krijg, is in elk geval één patroon onmiskenbaar: de stukjes die zich laten samenvatten met de frase ‘de overheid doet alles verkeerd’ kunnen meestal op luide bijval rekenen, terwijl de bijdragen waarin ik mijzelf van mijn (toegegeven – wat minder ontwikkelde, maar daar werken we aan) genuanceerde kant laat zien over het algemeen met een universeel schouderophalen worden begroet. Speciaal dus voor u, mijn lieve lezersschare, deze week een blik op de postmarkt.
PostNL wil enig concurrent Sandd overnemen en aldus een volledig monopolie op de Nederlandse markt bewerkstelligen. Beide bedrijven stellen dat een fusie de enige manier is om de postbezorging betaalbaar te houden. Let op het woordje ‘houden’: in de voorbije tien jaar verdubbelde de prijs van een postzegel. Je zou zeggen dat Tante Pos steeds meer op oom Dagobert begint te lijken.
Bovendien: een monopolist die zich ten doel stelt de prijzen láág te houden? Werkelijk?
Hier is dan ook wel wat aan de hand. PostNL is, naast bezorger van zakelijke post en pakketjes, tevens uitvoerder van de zogeheten universele postdienst (UPD), een wettelijke regeling waaraan gekoppeld de verplichting om een netwerk van brievenbussen te onderhouden en vijf dagen per week op elk adres in Nederland de post te bezorgen. Een politieke wens die het natuurlijk lekker doet bij het aanzienlijke 'vroeger was alles beter'-deel van het electoraat. De winstgevendheid van de UPD staat, gezien het elk jaar sneller krimpende aanbod van poststukken, voortdurend onder druk.
‘Beoogd wordt de concurrentie op de zakelijke markt de nek om te draaien’
Sandd – immers alleen actief op de zakelijke markt – heeft geen last van enige verplichting en zorgt alleen al door het simpele feit dat het bestáát voor een zekere druk op de prijzen. Concurrentie en zo, u kent het wel.
Men zal het mogelijk niet toegeven, maar me dunkt dat het wel duidelijk is wat hier beoogd wordt: de concurrentie op de zakelijke markt wordt de nek omgedraaid teneinde daar de prijzen te kunnen verhogen en de nakende verliezen op de UPD te compenseren. De zakelijke klanten (lees: banken en de Postcodeloterij) betalen dus de rekening voor de politieke wens van dagelijkse postbezorging. Geen wonder dat de Tweede Kamer staat te juichen bij de voorgenomen fusie. Of we met de banken en de Postcodeloterij veel medelijden moeten hebben laat ik graag aan u over. Maar de kosten voor de hobby’s van onze politici hoeven ze niet te dragen, lijkt me.
Wat het probleem ook is, de creatie van een op winst gerichte monopolist kan nóóit de oplossing zijn. Dat zouden ze zelfs in Den Haag toch moeten kunnen begrijpen.